Gisteren ben ik heerlijk een poosje gaan schaatsen.
Als kind schaatste ik op friese doorlopertjes, kunstschaatsen en hockey-schaatsen. Maar op een bepaald moment, geloofde ik dat alleen hard en ver schaatsen leuk en cool was.
Het was best moeizaam, en ik nam zelfs schaatsles…
Maar het werd ’m niet.
En zo besloot ik, jaren geleden, nadat ik tevergeefs had geprobeerd om op noren te schaatsen, dat ik gewoon een kunstschaats-meisje ben 🙂
En iets vergelijkbaars gebeurde er deze week.
Hoewel ik al veel vaker ‘ontdekte’ dat ik soms keuzes maakte omdat ik dacht dat het zo hoorde, of omdat ik het nu eenmaal zo had geleerd, was dit de afgelopen week toch wel even een enorm AHA moment.
Ik hou ontzettend van grote duidelijke vormen, hoe kinderlijker hoe beter eigenlijk. Denk aan bladvormen, cirkels, schelpvormen, hartjes, bloemvormen, eigenlijk allerlei alledaagse dingen (vaak uit de natuur) en dan heel erg geabstraheerd.
Met vlagen komen bloemen en bloemvormen in mijn werk terug.
En nu dus weer (momenteel geobsedeerd door tulp-achtige vormen).
En toch ben ik heel lang blijven geloven dat het te simpel zou zijn als ik bloemen of iets wat daarvan afgeleid is, schilder.
Niet alleen omdat dat wel eens tegen me is gezegd (letterlijk! Door een docent…), maar vooral omdat ik het ZELF stiekem toch ook geloofde.
Je zou denken dat het een teken aan de wand is, wanneer bepaalde onderwerpen of vormen (zoals simpele (bloem)vormen) telkens weer in je werk verschijnen…
Maar … wie hield me tegen? Ik was het zelf!
Je wil nu eenmaal alleen maar werk maken waar je van houdt…
Als je dat doet
· blijf je maken
· en nog meer maken
· geniet je van het proces
· kan je gemakkelijker verdiepen
· wordt je werk sterker
· zal je werk meer ‘van jou’ zijn.
Dus als je iets wil doen waar je blij van wordt, dan hoef je alleen maar jezelf toestemming te geven.
Of het nu rondjes draaien op je kunstschaatsen is of grote kinderlijke vormen schilderen.
Benieuwd waar jij jezelf toestemming voor gaat geven!
Fijne dag,
Janine
